تولد ۱

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش     می سپارم به تو از دست حسود چمنش 

گرچه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور       دور باد آفت دور فلک از جان و تنش  

بار الها شکر به درگاهت میکنم ولطفت بی کرانت را با تمام وجود شاکرم .  

 امروز یعنی روز سیزدهم مردادماه سال ۱۳۸۷دختر نازم  سارای عزیزم  سالم و سرزنده در بیمارستان شفای ساری دیده به دنیای پر تلاطم زندگی باز کرد. 

  باز هم به احترام کرم و لطف وافرت سر تعظیم فرود می آورم و در آستان مقدست به خاک می افتم .  

بار الهی برگ دیگر از دفتر  زندگی ام را ورق زدی. 

  حامیم باش تا در تمام صفحات موفق شوم و تنها سیاهشان نکنم . 

این عکس مربوط می شه به اولین باری که سارا خانم اومدش پیش مامانیش   

                                                         چند جمله کوتاه :

در کلبه کوچک و حقیرانه ام که تاکنون غیر از من  کسی به آنجا پای نگذاشته بود  احساس تنهایی می کردیم . گاها سکوت محض سراسر فضای کلبه مان را پر می کرد . 

تا به روزی که یکی از دیار عاشقان میهمان کلبه مان شد . 

کسی که صورتش فریاد از صفا و صمیمیت می کرد  

کسی که به ذلالی آب بود  

کسی که لوح سفید روحش هنوز آغشته به هیچ گناه ی نشده بود  

کسی که با آمدنش محفلمان را عاشقانه تر  کرد  

از او خواستم که با ما همسفر شود تا آرام آرام بر روی تخت سبز زندگی گام نهیم و از آینده بگوییم . 

 بار خدایا از عنایتت سپاسگذارم . 

دوستشان می دارم و در کنارشان چون شمع خواهم سوخت تا بزمشان افروزم   .

 

این هم خود خوشگلشه  

                      عاشقت خواهم ماند              بی آنکه بدانی دوستت خواهم داشت   

بی آن که بر لب آرم  در دل خواهم گفت                                  بی هیچ سخنی  گوش خواهم داد

    بی هیچ اندوهی در آغوشت خواهم گریست                                  بی آن که حس کنی در تو آب خواهم شد

بی هیچ گرمایی کنار آشیانهی تو آشیانه می کنم                                          و فضای آشیانه را پر از ترانه می کنم

می پرسند : به خاطره چه زنده ای؟

و من برای زندگی تو را بهانه می کنم

 

ببین عسلم چه ناز خوابیده   

 

زبونشو نگاه 

 

  به سلامتی دیگه تو ماشین هستیم و داریم می بریمش خونه  

  

 سارا جونم   الان  برای اولین بار اومده به خونه خودش (مقدمت گلباران عزیزکم )